Ludzie Gajusza
Zawodowo i profesjonalnie budzimy nadzieję, gdy ona mocno śpi…
W 1998 r. zaczynaliśmy od wolontariatu. Nasza pierwsza siedziba miała 27 m2, wspieraliśmy na dziecięcej onkologii kilkadziesiąt rodzin, a roczny budżet wynosił 14 000 zł. Teraz działamy na 2000 m2, mamy prawie 1000 podopiecznych, 9 jednostek (programów pomocowych) i 18-milionowy budżet. Niezmienne pozostało całe mnóstwo zaangażowania i koncentracja na potrzebach dziecka oraz jego otoczenia.
Na koniec 2024 r. byliśmy pracodawcą i usługodawcą dla 174 osób oraz miejscem, w którym swoim czasem i dobrem dzieli się prawie 200 wolontariuszy. Wszystkich łączy wspólny cel i poczucie misji – nieść pomoc tym, którzy jej naprawdę potrzebują. Choć czasem nawet nie mają siły, by o nią poprosić…
Aż 80% pracowników fundacji stanowią osoby bezpośrednio realizujące pracę z dziećmi i rodzinami. Armia specjalistów pomaga wygrać z bólem, strachem, traumą. Umie sprawiać radość oraz spełniać marzenia małe i duże.
Konieczna pomoc dociera na czas, mądrze, z szacunkiem dla każdego człowieka i jego losu. Dzięki Darczyńcom zatrudniamy najlepszych specjalistów: zespół medyczny, terapeutów, psychologów, pedagogów, opiekunów, pracowników socjalnych, duchownych, prawników, artystów, zdobywców pieniędzy, pracowników administracji i HR. To ci ostatni szukają nowych profesjonalistów, a następnie pomagają o nich dbać.
Od 2020 r. corocznie przeprowadzamy wewnętrzne “Badanie satysfakcji i zaangażowania”. Pozwala ono stwierdzić m.in. jaka atmosfera panuje w pracy, czy pracownicy mogą się rozwijać, jak wygląda przepływ informacji. Po zebraniu danych wyniki są prezentowane oddzielnie każdemu zespołowi i zbiorczo kadrze zarządzającej fundacji. Wyciągamy wnioski, modelujemy zmiany na podstawie wyników badania, podążając za potrzebami pracowników. Takie podejście sprawia, że z każdym rokiem wyniki ankiet są lepsze.
Nie spoczywamy na laurach. Chcemy jeszcze lepiej dbać o nasz zespół. Dlatego kontynuujemy działania mające na celu zwiększenie przepływu wiedzy wewnętrznej oraz zapobieganie wypaleniu zawodowemu. To konieczne, bo pracę mamy ekstremalnie trudną. Wiele osób – co naturalne – nie tylko nie chciałaby nigdy korzystać z naszego wsparcia, ale trudno im nawet słuchać o tym, czym się zajmujemy.
